Rozdział 6

Obudziły mnie promienie słońca padające wprost na moją twarz. Przeciągnęłam się i schowałam twarz pod kołdrą. Tak bardzo nie chciałam wstawać. Świadomość wciąż w pełni do mnie nie wróciła, a łóżko na którym leżałam było tak miękkie, że pragnęłam ponownie zapaść się w objęcia Morfeusza. Czułam się jakbym poprzedniego dnia przebiegła maraton. I do tego zajęła pierwsze miejsce! Dopiero po chwili wspomnienia z poprzedniego wieczoru zaczęły do mnie wracać. Poczułam ukłucie w sercu i jęknęłam cicho. Podniosłam się na łokciach. W pomieszczeniu okazało się być jaśniej niż mi się wydawało, przez co musiałam mocno zmrużyć oczy. Wzięłam z ławy swój telefon i spojrzałam na godzinę. Niemal wyskoczyłam z łóżka, gdy zorientowałam się, że jest już po trzynastej. Chyba jeszcze nigdy w życiu nie zdarzyło się, żebym spała tak długo. Z reguły wstawałam koło dziewiątej. Cholera, ja nawet mając kaca spałam maksymalnie do południa! Czym prędzej się podniosłam i pościeliłam kanapę. Wcisnęłam telefon do kieszeni dresów i ruszyłam do kuchni, skąd dobiegał szmer i ciche pogwizdywanie. Po drodze przeczesałam palcami włosy, mając nadzieję, że nie przestraszę nikogo swoim wyglądem. Byłam niemal pewna, że skutki wczorajszego intensywnego dnia widać do tej pory.

                Zajrzałam do pomieszczenia i stanęłam jak wryta. Po kuchni kręcił się nie kto inny jak Ryan. I wyglądało na to, że był w wyśmienitym humorze. Co więcej, wydawać by się mogło, że czuje się także znakomicie. Oparłam się o framugę drzwi i chwilę przyglądałam jego poczynaniom z niedowierzaniem.

                -Z rozdziawionymi ustami wyglądasz naprawdę komicznie – powiedział, tym samym wyrywając mnie z transu. Dopiero w tym momencie zdałam sobie sprawę, że wgapiałam się w niego z otwartymi ustami. Ale skąd on mógł o tym wiedzieć, skoro nawet na mnie nie spojrzał? W najlepsze krzątał się między meblami, cicho nucąc pod nosem. Wziął ze stołu młynek z przyprawami i posolił coś, co akurat bulgotało na patelni. Następnie wyjął z szuflady drewnianą łyżkę i zamieszał zawartość naczynia. Chyba był zadowolony ze swojego dzieła, ponieważ po spróbowaniu uśmiechnął się szeroko.

                -Masz może ochotę na omlet? – spytał odsuwając dla mnie krzesło i podsuwając patelnię z jedzeniem pod sam nos. Usiadłam i zgodziłam się kiwnięciem głową. Już po chwili stał przede mną pełny talerz, a poza omletem miałam jeszcze świeże pomidory, ogórki i rzodkiewki. Uśmiechnęłam się widząc uroczą minkę zrobioną z warzyw.

                -Nie sądziłam, że tak szybko dojdziesz do siebie – odparłam opierając łokcie o blat. Dalej przyglądałam się jego poczynaniom, nie zwracając uwagi na stygnący posiłek. Chłopak nalał wrzątku do dwóch kubków i zamieszał zawartość, po czym jeden z nich postawił przede mną. Po zapachu zorientowałam się, że to ta sama porcja ziółek, której nie zdążyłam dopić poprzedniego dnia.

                -Różnie bywa – powiedział wzruszając przy tym ramionami. Usiadł obok mnie i nałożył sobie solidną porcję omletu. - Jutro znów mogę nie mieć siły wstać z łóżka. Dzięki temu nauczyłem się żyć chwilą – dodał uśmiechając się lekko. Zerknął na moje nietknięte jedzenie, a na jego twarzy pojawił się grymas niezadowolenia. - Jedz. Słabo wyglądasz.

                Nabiłam na widelec kawałek pomidora i przeżuwałam go bardzo powoli. Przyciągnęłam do siebie gazetę leżącą po drugiej stronie stołu. Otworzyłam na stronie z ogłoszeniami i czytałam wszystkie po kolei. Niemal podskoczyłam, gdy mój telefon leżący na stole zaczął wibrować. Spojrzałam na wyświetlacz i wstrzymałam powietrze. Wiedziałam, że w końcu to nadejdzie. Zignorowałam dzwonek i dalej studiowałam gazetę, jednak nie miałam pojęcia o czym czytam. Wpatrywałam się tępo w literki i udawałam bardzo zaabsorbowaną.

                -Nie odbierzesz? – spytał Ryan spoglądając na mnie. Znałam ten wzrok. On już wiedział. Westchnęłam cicho i wyciszyłam telefon jednym kliknięciem.

                -Nie teraz. Jestem zajęta – odparłam napełniając swoje usta jedzeniem. Złapałam długopis i zakreśliłam kilka ciekawszych ofert. Chłopak spojrzał mi przez ramię.

                -Szukasz mieszkania? – zdziwił się.

                -Mhm. I pracy – odparłam.

                -Więc zostajesz na dłużej?

                -Na stałe. Złożyłam już podanie na uczelnię.

                -A więc wracasz też do Gustava? – raczej stwierdził niż zapytał. Wydawał się być bardzo podekscytowany. Wiem, że sprawiłoby mu to niemałą przyjemność, jednak nie mogłam go okłamać. I tak prędzej czy później dowiedziałby się prawdy. I przypuszczam, że byłoby to prędzej.

                -Nie. Nie tańczę już – mruknęłam. Kątem oka dostrzegłam jak dłoń Ryana zatrzymuje się w połowie drogi do ust. Odłożył widelec na talerz i wbił we mnie zszokowany wzrok. Zmarszczył brwi i otworzył usta by coś powiedzieć, jednak tylko wypuścił powietrze.

                -Jak to nie tańczysz? – wydusił w końcu. Wzruszyłam ramionami nie odrywając wzroku od gazety. – Nie mogłaś tak po prostu z tego zrezygnować! Przecież… to było coś, co kochałaś. Całą sobą. To było twoje życie. Co się stało?

                -Nic. Chyba po prostu się wypaliłam – stwierdziłam obojętnie. Nie mogłam mu powiedzieć, że owszem, taniec był całym moim życiem. Nie mogłam powiedzieć, że nie potrafiłam normalnie funkcjonować nie tańcząc. Nie mogłam mu też powiedzieć jak bardzo cierpiałam rezygnując z czegoś, co tak bardzo kochałam. Ale taniec bez niego nie był już niczym niezwykłym. To on, Ryan dodawał temu wszystkiemu magii. On nauczył mnie wszystkiego. Nauczył kochać to, co robię. I oddawać swoje uczucia. Powodował, że taniec był nie tylko pasją, a sposobem na życie. Był życiem. Pomagał funkcjonować. Istnieć. Ryan był moim partnerem i bez niego nie potrafiłam się odnaleźć. Ani w tańcu, ani w życiu. Jednak wiedziałam, że gdy tylko dowie się o tym wszystkim będzie miał wyrzuty sumienia. Więc udawałam, że to już nic dla mnie nie znaczy. Mimo że znaczyło wiele.

                -Gustav będzie bardzo zawiedziony. A może i nawet zirytowany! – powiedział całkowicie poważnie. Niemalże wybuchłam śmiechem. Gustav zirytowany? Niemożliwe. Podczas treningów był katem. Nie dawał wytchnienia. Pchał nas do celu, mimo trudów, łez i zmęczenia. Dzięki niemu można było osiągnąć tak wiele w tak krótkim czasie. Dla wielu był powodem rezygnacji, bo nie potrafili sobie z nim poradzić, nie potrafili poradzić sobie z presją, jaką na nich wywierał. Dla innych był powodem by zostać. Potrafił zmienić życie człowieka. Na dobre.

                Jednak poza zajęciami Gustav był bardzo spokojnym i zrównoważonym człowiekiem. Kochającym mężem, ojcem i dziadkiem. Pokłady cierpliwości, jakie w sobie miał były nie do przebicia. Nigdy się nie denerwował, irytował czy gniewał. Potrafił pomóc z każdym problem. Od rozciętego kolana, przez zepsuty rower, aż po śmiertelną chorobę. Jestem pewna, że Ryan wciąż utrzymuje z nim kontakt. Na Gustava zawsze mogliśmy liczyć. Nie ważne jak źle było, on potrafił nam pomóc, czy doradzić. Dlatego nie wierzyłam, że Gustav się zezłości na wieść o tym, że zaprzestałam tańca. Wydawało mi się, że jest w stanie to zrozumieć.

                -Nigdy w życiu! – powiedziałam pakując sobie kolejne warzywko do ust. Uśmiechnęłam się szeroko widząc zawzięty wzrok chłopaka. Pokręciłam głową i ponownie pochyliłam się nad ogłoszeniami. Ryan odszedł od stołu wyraźnie rozdrażniony. Usłyszałam trzask zamykanych drzwi i byłam pewna, ze zrobił to celowo. Dokończyłam spokojnie swoje śniadanie przeglądając gazetę. Miałam nadzieję znaleźć coś na moją kieszeń, jednak znowu nie mogłam się skupić.

                Ryan wbrew pozorom miał bardzo trudny charakter. Na początku znajomości wydawał się być duszą towarzystwa, osobą z którą żyje się w zgodzie, i tak było. O ile wszystko szło po jego myśli. Jeśli coś mu się nie podobało potrafił głośno i dobitnie wyrazić swoje zdanie. Często później zdawał sobie sprawę z tego, że postępował niewłaściwie i potrafił przeprosić. Jednak jeśli chciało się z nim żyć w zgodzie, trzeba było wiedzieć w jaki sposób się z nim obchodzić. Ja po kilkunastu miesiącach razem sądziłam, że już to potrafię, jednak on ciągle mnie zaskakiwał. Nigdy bym nie pomyślała, że rozeźli się aż tak bardzo na wiadomość o tym, że już nie tańczę. Byłam pewna, ze spojrzałby na to z zupełnie innej perspektywy, gdyby usłyszał moje argumenty i odczucia, jednak nie chciałam powodować u niego wyrzutów sumienia. I nie dlatego, że był chory, ale dlatego, że odczuwałby autentyczny ból. Którego nie chciałam mu dokładać. Ani wcześniej, ani teraz.

Ryan często wydawał się być dużym dzieckiem. Gdy coś nie szło po jego myśli potrafił się obrazić i nie odzywać do Ciebie przez kilka dni. Trzeba było mu wszystko dokładnie wytłumaczyć, żeby zrozumiał. Ale potrafił przyznać się do błędu i przeprosić za swoje postępowanie. Przy tym odrobinę dziecinnym zachowaniu, bardzo optymistycznie podchodził do wszystkiego i miał wielkie serce. Pragnął pomagać słabszym od siebie. Chciał dawać, mimo, że sam miał niewiele. Doskonale utknęła mi w pamięci historia z lekcjami tańca. Zwołał wszystkie dzieciaki z Bronxu i pokazywał im podstawowe kroki. Widać było, że maluchy miały przy tym niezłą frajdę. Dopóki któregoś razu okoliczny gang rozgonił wszystkich i zagroził Ryanowi, że jeśli jeszcze raz zobaczą go w okolicy, to źle skończy. Ryan chciał się stawiać, bo widział, że dla tych dzieciaków taniec stał się życiem. Odskocznią od problemów. Bezpieczną przystanią. Jednak szefowi gangu się to nie podobało. Używał dzieciaków do własnych celów i nie podobało mu się to, że po kolei coraz więcej ich od niego odchodzi. Ryan próbował załagodzić sytuację, jednak skończył w szpitalu z nożem w brzuchu. Miał szczęście, że ostrze ominęło wszystkie narządy wewnętrzne. Jego rana została zaszyta i już kilka dni później wyszedł do domu, jednak przez kolejny miesiąc nie mógł się nadwyrężać. Co wiązało się z tym, że nie mógł tańczyć. Chodziłam wtedy na treningi tylko dlatego, że mnie o to poprosił. Wciąż bardzo od niego odstawałam i wiedziałam, że muszę się zawziąć, jeśli chcę kiedykolwiek mu dorównać. Imponował mi. Chciałam być taka jak on. A nawet i lepsza. Często ćwiczyłam po nocach by w końcu poczuć, że naprawdę zasługuję na to, by być jego partnerką. By poczuć, że do siebie pasujemy. Jeszcze o tym nie wiedziałam, ale już wtedy coś do niego czułam. Gdy w końcu mi się udało zatańczyć cały nasz układ bez najmniejszego błędu, w idealnej synchronii, wszystko zrozumiałam. To było to do czego dążyłam i czego pragnęłam. I tego samego chciał on. Dzięki temu tak dobrze się zgrywaliśmy.

-O czym myślisz? – usłyszałam głos Liam’a. Podskoczyłam na krześle. Nie słyszałam, żeby wchodził do domu.

-Ogólnie, o życiu. – zbyłam go. Wydawała się nie zdawać sobie z tego sprawy i dalej rozpakowywał torbę z zakupami. Gdy wstałam od stołu, by mu pomóc rozległ się dzwonek mojego telefonu. Spojrzałam na wyświetlacz i westchnęłam cicho. Michael. Byłam pewna, że już wie, że wyjechałam. Teraz będzie dążył do tego by dowiedzieć się dokąd i dlaczego. Wcisnęłam przycisk ignoruj i oparłam się o blat. 

-Wszystko jest w porządku, młoda? – spytał Liam widząc moją minę.

-Tak… W porządku. Idę pobiegać – odparłam szybko i po przebraniu się w dresy wyszłam z mieszkania. Potrzebowałam chwilę na odetchnięcie i pomyślenie o swoim dalszym życiu. Tym razem na spokojnie.  

***

Rozdział nie jest sprawdzony, także mogły wkraść się błędy, za które z góry przepraszam.